Σε ένα μεγαθήριο τσιμέντου κάποιων δεκάδων χιλιάδων τ.μ. είναι αστέιο να μιλά κανείς για έλλειψη χώρου. Το ίδιο αστείο είναι όμως να μιλά κανείς για χώρο-κτήμα δικό του σε έν κοινο και ανοιχτό σε όλους χώρο.
9 όροφοι, δεκάδες αίθουσες, αμφιθέατρα, χώροι σπουδαστηρίων, γραφεία καθηγητών, γραφεία ειδικών συμβούλων-καθηγητών φαντασμάτων συνθέτουν την αρχιτεκτονική πραγματικότητα, εν τέλει την πραγματικότητα της ζωής μας. Είναι γνωστός σε όλους μας ο λανθασμένος τρόπος οργάνωσης (απο τις γραμματείες και την επιστασία) και κατανομή των εβδομαδιαίων ωρών μαθημάτων σε κάθε αίθουσα με αποτέλεσμα να βλέπουμε αίθουσες, όπως η προκειμένη, να ανοίγουν για 3 το πολύ ώρες τη βδομάδα και τις υπόλοιπες να μένουν άχρηστες (λίγοι όμως αντιδρούμε). Κάτι τέτοιο δημιουργεί σύγχηση και την εντύπωση “έλλειψης αιθουσών”
Εξάλλου είναι σπάνιοι ως ανύπαρκτοι σ’ αυτή τη σχολή οι χώροι ελεύθερης επικοινωνίας μεταξύ μας, δημιουργίας και έκφρασης, άποψης και ζωντανής παρέμβασης. Δεν είναι λοιπόν παράλογο τη στιγμή που πάει να στηθεί ένας τέτοιος πυρήνας, που τόσο ανάγκη τον έχουμε, να δέχεται έντονες αντιδράσεις όχι μόνο απο τους “ιθύνοντες” μα και απο τους συμφοιτητές μας. Παιδιά που βιώνουν όλα όσα μας οδήγησαν στην μεταμόρφωση της Η10.
Καμμιά αίθουσα ή αμφιθέατρο δεν ανήκει σε τμήμα ή άτομα. Δεν είμαστε στην Η10 με τη λογική της ιδιοποίησης μα της ελεύθερης αυτοδιαχείρισης δοκιμάζοντας τις δυνάμεις και τον ενθουσιασμό μας. Δεν πήραμε τίποτα απο κανέναν. Αίθουσες υπάρχουν για όλους αρκεί να απαιτήσουμε τον ορθό τρόπο λειτουργίας τους.
Αυτοδιαχειριζόμενο
Στέκι ΦΛΣ