Σχετικά με την κατάληψη της Η10…

Σε ένα μεγαθήριο τσιμέντου κάποιων δεκάδων χιλιάδων τ.μ. είναι αστέιο να μιλά κανείς για έλλειψη χώρου. Το ίδιο αστείο είναι όμως να μιλά κανείς για χώρο-κτήμα δικό του σε έν κοινο και ανοιχτό σε όλους χώρο.

9 όροφοι, δεκάδες αίθουσες, αμφιθέατρα, χώροι σπουδαστηρίων, γραφεία καθηγητών, γραφεία ειδικών συμβούλων-καθηγητών φαντασμάτων συνθέτουν την αρχιτεκτονική πραγματικότητα, εν τέλει την πραγματικότητα της ζωής μας. Είναι γνωστός σε όλους μας ο λανθασμένος τρόπος οργάνωσης (απο τις γραμματείες και την επιστασία) και κατανομή των εβδομαδιαίων ωρών μαθημάτων σε κάθε αίθουσα με αποτέλεσμα να βλέπουμε αίθουσες, όπως η προκειμένη, να ανοίγουν για 3 το πολύ ώρες τη βδομάδα και τις υπόλοιπες να μένουν άχρηστες (λίγοι όμως αντιδρούμε). Κάτι τέτοιο δημιουργεί σύγχηση και την εντύπωση “έλλειψης αιθουσών”

Εξάλλου είναι σπάνιοι ως  ανύπαρκτοι σ’ αυτή τη σχολή οι χώροι ελεύθερης επικοινωνίας μεταξύ μας, δημιουργίας και έκφρασης, άποψης και ζωντανής παρέμβασης. Δεν είναι λοιπόν παράλογο τη στιγμή που πάει να στηθεί ένας τέτοιος πυρήνας, που τόσο ανάγκη τον έχουμε, να δέχεται έντονες αντιδράσεις όχι μόνο απο τους “ιθύνοντες” μα και απο τους συμφοιτητές μας. Παιδιά που βιώνουν όλα όσα μας οδήγησαν στην μεταμόρφωση της Η10.

Καμμιά αίθουσα ή αμφιθέατρο δεν ανήκει σε τμήμα ή άτομα. Δεν είμαστε στην Η10 με τη λογική της ιδιοποίησης μα της ελεύθερης αυτοδιαχείρισης δοκιμάζοντας τις δυνάμεις και τον ενθουσιασμό μας. Δεν πήραμε τίποτα απο κανέναν. Αίθουσες υπάρχουν για όλους αρκεί να απαιτήσουμε τον ορθό τρόπο λειτουργίας τους.

Αυτοδιαχειριζόμενο

Στέκι ΦΛΣ

Το πρώτο κείμενο του στεκιού

Την Παρασκευή 1η Δεκέμβρη, καταλάβαμε την αίθουσα 10 του 8ου ορόφου της Φιλοσοφικής. Αποφασίσαμε να την μετατρέψουμε σ’ ένα χώρο ζωτικό, ελεύθερο, ανεξάρτητο, ανοιχτό για τον καθένα με σκοπό την ελέυθερη διακίνηση ιδεών, πρωτοβουλιών, συζητήσεων, δραστηριοτήτων σε κάθε τομέα της καθημερινής μας ζωής.

Σε μια περίοδο κοινωνικής χειραγώγησης σε κάθε επίπεδο απάθειας, εφησυχασμού, “αποβλάκωσης”‘, σε μια περίοδο που η αντιδημιουργικότητα, η αποξένωση και η άκριτη παθητικότητα συνιστούν τα κύρια χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που σκοτώνει με κάθε μέσο την ατομικότητα, νιώσαμε την ανάγκη να προβούμε στη δημιουργία ενός χώρου ο οποίος πιστεύουμε οτι θα καλύπτει -με την αυτοδιαχειριζόμενη λειτουργία του- ο,τι μας στερεί αρχικά η κοινωνία και το πανεπιστήμιο ειδικότερα. Ένα πανεπιστήμιο που προωθεί τον ανταγωνισμό, τον παρωπιδισμό, την εντατικοποίηση, την πολιτική χειραγώγηση που σε συνδυασμό με την πλήξη και μαζοποίηση που κυριαρχεί στα αμφιθέατρα εμποδίζεται κάθε είδους αυτοέκφραση και προσωπική δημιουργία.

Αισθανόμαστε λοιπόν πρώτιστα ως άτομα και κατα δεύτερον ως φοιτητές οτι είναι αναγκαία η ύπαρξη ενός “δικού” μας χώρου ως πεδίο δημιουργίας και επικοινωνίας που ενισχύουν τον ελεύθερο και γνήσιο αγώνα για κάθε ειδόυς πολιτική-πολιτιστική παρέμβαση όταν η ουσιαστική και κριτική σύνδεση ολοκληρωμένου κοινωνικού λόγου και δράσης καταπολεμάται απο μια κοινωνία που προωθει την ολοκληρωτική ισοπέδωση και απανθρωποίησή μας.

Αυτοδιαχειριζόμενο

Στέκι Φιλοσοφικής