filoZofiki

Κείμενο που μοιράστηκε σε φυσικομαθηματικό και φιλοσοφική από συντρόφους.

Εμείς η σύγχρονη εργατική τάξη. Οι προλετάριοι. Οι παραγωγοί αυτού του κόσμου. Δεν έχουμε ιδιοκτησία και επιχειρήσεις για να βγάζουμε λεφτά. Αναγκαζόμαστε έτσι να πουλάμε την ενέργεια μας και τον χρόνο μας σε άλλους για να ζούμε. Η αμοιβή της εργασίας μας για τα αφεντικά λέγεται κόστος και για εμάς λέγεται μισθός. Τα αφεντικά πληρώνουν όσο το δυνατό λιγότερο για την εργασία αυτή. Η αμοιβή πρέπει να είναι πάντα πολύ μικρότερη από αυτό που παράγουμε, είτε είναι υλικό αγαθό είτε υπηρεσία. Η αξία όσων παράγονται από την εργασία μας πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερη από τους μισθούς συν τα όποια έξοδα των αφεντικών. Η διαφορά αυτή λέγεται κέρδος για τα αφεντικά και κλεμμένη υπεραξία για εμάς. Ο πλούτος που παράγουμε μετουσιώνεται σε κέρδος για τα αφεντικά μόνο όταν πουληθεί [ανταλλαχθεί δηλαδή με χρήμα], αλλιώς το κέρδος παραμένει θεωρητικό. Δηλαδή τα αφεντικά πλουτίζουν από την εργασία μας, μόνο όταν εμείς καταναλώνουμε αυτό που παράγουμε. Αν το αφεντικό δεν μπορεί να πουλήσει αυτό που παρήγαν οι εργάτες του, δεν μπορεί να μετατρέψει το κέρδος σε χρήματα. Αυτή η βασική λειτουργία του καπιταλισμού συνοψίζεται στην εξής αλυσίδα:

εκμετάλλευση εργασίας (δουλειά) – απόσπαση υπεραξίας – μετατροπή υπεραξίας σε χρήμα(κατανάλωση)

Οποιαδήποτε σοβαρή διαταραχή σ’ αυτήν την αλυσίδα λέγεται κρίση. Και οξύνεται όσο μεγαλύτερη είναι η δυσκολία των αφεντικών να κερδίζουν συνεχώς περισσότερα. Αν 100 χιλιάδες εργάτες παράγουν κάθε μήνα υλικά αγαθά ή υπηρεσίες αξίας 5 εκατομμυρίων ευρώ αλλά πληρώνονται όλοι μαζί μόνο 3 εκατομμύρια ευρώ πως είναι δυνατόν να καταναλώσουν (αγοράσουν) αυτά που παρήγαγαν; Πως τα αφεντικά θα μετατρέψουν το κέρδος των 5 εκατομμυρίων σε χρήμα;  Μακροπρόθεσμα αυτό είναι αδύνατο.

Η κρίση σε αντίθεση με αυτά που λέγονται δεν οφείλεται στην πλεονεξία κάποιων golden boys και σε λανθασμένους χειρισμούς. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος. Η συγκεκριμένη κρίση βρίσκει την αρχή της σχεδόν τρεις δεκαετίες πίσω. Τότε που στην Αγγλία της Θάτσερ και τις Η.Π.Α. του Ρήγκαν άρχιζε να εφαρμόζεται το νεοφιλελεύθερο δόγμα. Η βασική θέση του ήταν να γίνει φτηνότερη η εργασία: να γίνουν δηλαδή οι εργάτες φτωχότεροι και πιο υποτιμημένοι. Και αυτό επειδή ο καπιταλισμός δεν είναι απλώς ένα σύστημα το οποίο κινείται στη βάση εσωτερικών αντικειμενικών νόμων αλλά ένα σύστημα το οποίο διαβάζει την ιστορία. Και συγκεκριμένα την ιστορία οργάνωσης και αγώνα του προλεταριάτου. Η εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού ήταν η απάντηση των αφεντικών στους σκληρούς, μαζικούς και αυτόνομους προλεταριακούς και κοινωνικούς αγώνες που εξελίχθηκαν την δεκαετία του ’60 και ’70. Αγώνες που είχαν αυξήσει τις άμεσες(μισθοί) και έμμεσες αποδοχές (κοινωνική πρόνοια, δημόσια υγεία και παιδεία, συντάξεις) των εργατών οδηγώντας σε μείωση των κερδών των αφεντικών. Οι υποσχέσεις τους βουλιάζουν διαρκώς μαζί με τον [καπιταλιστικό] κόσμο που τις γέννησε και τις μεγάλωσε.

♦

Η ρουτίνα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα πτυχία, οι καταναλωτικές ψευδαισθήσεις, οι δημοκρατικές αυταπάτες βυθίζονται στην καπιταλιστική κρίση. Πιάσαμε πάτο. Ανεργία, ανασφάλιστη δουλειά, δια βίου δουλειά, προσωρινή δουλειά, δουλειά. Συνεχώς βουλιάζουμε. Τριάντα χρόνια νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης και λεηλασίας. Τριάντα χρόνια τώρα τα αφεντικά συσσωρεύουν τεράστια κέρδη. Τριάντα χρόνια τώρα τα αφεντικά και τα κράτη τους ιδιοποιούνται ασύλληπτο πλούτο από την εργασία μας. Για εμάς τους προλετάριους τίποτα. Οι ζωές μας κατρακυλάνε στην ξεφτίλα μαζί με τους μισθούς μας και μέσα σ’ όλα αυτά μια εκστρατεία τρομοκράτησης  έχει ξεκινήσει με αφορμή την οικονομική κρίση των αφεντικών. «Η χώρα θα χρεοκοπήσει», «θα πτωχεύσουμε». Μας καλούν σε «εθνική συστράτευση για την διάσωση της οικονομίας»,  σε «υπομονή…». Ας έχουμε κατά νου ότι όταν επαναδιαπραγματεύονται την κοινωνική συναίνεση μέσω της εθνικής ενότητας ανθρώπινο αίμα μυρίζει. Το δικό μας αίμα. Δε συναινούμε στην εθνική ενότητα που επικαλούνται οι ταξικοί μας εχθροί  -ούτως η άλλως αυτές οι αυταπάτες είναι έννοιες που αναμασώνται από τα αφεντικά κάθε φορά που βρίσκονται σε αδιέξοδο και στοχεύουν στον έλεγχο των εκμεταλλευόμενων μαζών. Αυτό που φοβούνται είναι η ταξική ενότητα των εργαζομένων γιατί όσο η εργατική τάξη είναι ρατσιστική, δηλαδή διαιρεμένη, θα παραμένει έρμαιο στις ορέξεις των αφεντικών. Οι μετανάστες εργάτες είναι τα ταξικά μας αδέλφια και στο πλάι τους πρέπει να αγωνιστούμε. Η εθνική ενότητα (αυτό το πανίσχυρο ιδεολογικό όπλο) πρόκειται για μια φαντασιακή ενότητα ενός εικονικά μόνο ομογενοποιημένου κοινωνικού συνόλου: όποιος θεωρεί ότι έχει κάτι κοινό με τους εφοπλιστές, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τους εργατοπατέρες και τους πολιτικούς που τρώνε με χρυσά κουτάλια στην πλάτη μας είναι φαιδρός και επικίνδυνος. Όποιος θεωρεί αδελφό του τον Λάτση, τον Κόκκαλη και τον Βγενόπουλο και εχθρό και υπαίτιο για τα προβλήματα του τους εξαθλιωμένους μετανάστες εργάτες έχει επιλέξει πλευρά. Αυτή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, της συμμαχίας δηλαδή με την αφεντικά και τους λακέδες τους.

♦

Όλοι εμείς που αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε το έθνος των καπιταλιστών και προτάσσουμε την ταξική συνείδηση για τους εργάτες και την συσπείρωση των καταπιεσμένων ερχόμαστε αντιμέτωποι με την κρατική τρομοκρατία. Γιατί όταν η εθνική εθνότητα δεν στέκεται αρκετή και η κοινωνική συναίνεση έρχεται σε ρήξη, η ωμή καταστολή έχει το λόγο: ξύλο, χημικά, νέα σώματα αστυνόμευσης, ποινικοποίηση συντροφικών και φιλικών σχέσεων, στοχοποίηση πολιτικών χώρων (αναρχικού –αντιεξουσιαστικού), τρομονόμοι. Η καταστολή γιγαντώθηκε μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 δείχνοντας ότι η δημοκρατία δεν σκοπεύει να αφήσει απροστάτευτες τις κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις: την μισθωτή εργασία, και το εμπόρευμα. Δεν σκοπεύει να αφήσει απροστάτευτο τον κόσμο της εκμετάλλευσης, της ιδιοκτησίας, του ανταγωνισμού, των ταξικών ανισοτήτων και των κοινωνικών διαχωρισμών, του θεάματος και της αλλοτρίωσης. Ο κόσμος τους βρωμάει σαπίλα αλλά δεν είναι η μοναδική επιλογή. Όλες οι προτάσεις διεξόδου από την κρίση στην ουσία αποτελούν προτάσεις εναλλακτικής εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, συνεπώς προτάσεις για την επαναφορά στην ομαλότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης – λεηλασίας. Το είπαμε και παραπάνω: η κρίση οξύνεται όσο μεγαλύτερη είναι η δυσκολία των αφεντικών να κερδίζουν συνεχώς περισσότερα σε βάρος μας και σε βάρος της φύσης. Υπό αυτό το πρίσμα δεν έχει καν νόημα να μιλάμε για διέξοδο από αυτήν αλλά για την ολική αμφισβήτηση, ρήξη και ανατροπή με το σύστημα που την γεννά: τον ίδιο τον καπιταλισμό.

♦

Το θέμα λοιπόν είναι με ποιους τρόπους, με ποιες πρακτικές θα αντιμετωπίσουμε την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους του στις ζωές μας. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ επιδιώκουν κάθε φορά την εξασφάλιση της κοινωνικής ομαλότητας και συναίνεσης δηλαδή την κοινωνική υποταγή, την συνδιαλλαγή με τους εργοδότες και την διαπραγμάτευση των εργασιακών μας δικαιωμάτων προς όφελος του κέρδους των αφεντικών. Λειτουργούν ως μεσολαβητές της άμβλυνσης των ταξικών και κοινωνικών αντιστάσεων που ξεπουλούν αγώνες. Από την άλλη μεριά ο συνδικαλισμός του ΠΑ.ΜΕ. (συνδικαλιστικό όργανο του Κ.Κ.Ε.) όντας γραφειοκρατικός και ιεραρχικός αδυνατεί να μετουσιώσει την πολιτική ισχύ που διαθέτει σε συνθήκες άμεσης σύγκρουσης με το κεφάλαιο. Το ζήτημα είναι να αναπτυχθούν δομές οι οποίες δεν θα διεκδικούν απλώς καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά θα αμφισβητούν την ίδια την υποταγή της εργασίας στον καπιταλισμό. Δομές αυτόνομες με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες όπως εργατικές συνελεύσεις βάσης και πρωτοβάθμια σωματεία. Μόνο από τα κάτω, αυτοοργανωμένα και συλλογικά μπορούμε να αντισταθούμε αποτελεσματικά στο καταστροφικό και καταθλιπτικό μέλλον που μας ετοιμάζουν. Και όχι μονάχα στους χώρους δουλειάς. Είναι καιρός να οργανωθούμε σε ομάδες αλληλοβοήθειας, αμοιβαίου συνεταιρισμού και οικονομικής αλληλεγγύης. Σε ομάδες που θα εφορμούν και θα απαλλοτριώνουν μαζικά super market και θα διανέμουν ελεύθερα τα αγαθά. Σε ομάδες που θα μπλοκάρουν τα μηχανήματα επικύρωσης εισιτηρίων και θα χρησιμοποιούν ελεύθερα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Σε ομάδες που θα προχωρούν σε καταλήψεις εγκαταλελειμμένων κτηρίων αρνούμενοι τον εκβιασμό των εξουθενωτικών ενοικίων. Σε ομάδες που θα αναπτύσσουν συντροφικές σχέσεις πέρα των εφήμερων, τυπικών-καθημερινών, κοινότητες αλληλεγγύης και ρήξης. Κοινότητες ζωής και αγώνα που τελικά προτάσσουν ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας στη βάση της ισότητας, της αυτάρκειας και της αυτονομίας.

♦

-να απαντήσουμε σε αυτά που μας ετοιμάζουν με αυτόνομους ταξικούς αγώνες -τάξη εναντίον τάξης

-να αναπτύξουμε κοινότητες αγώνα, αλληλεγγύης και ρήξης – για την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς

-μέχρι τον κομμουνισμό και την αναρχία

diεγο & ρόδa

φτωχοί και καταπιεσμένοι

Αυθόρμητη πορεία πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Παρασκευής 23 Απριλίου στους δρόμους του Ζωγράφου από περίπου 50 φοιτητές. Η πορεία ξεκίνησε από τη Φυσικομαθηματική σχολή, κινήθηκε μέχρι την πύλη της Πολυτεχνειούπολης και κατέληξε στην πλατεία Γαρδένιας. Ήταν μια πρώτη κίνηση αντιπληροφόρησης απέναντι στην εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης  του Δ.Ν.Τ. Με συνθήματα όπως “τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, καμιά ειρήνη με τα αφεντικά”, “ούτε Ε.Ε. ούτε Δ.Ν.Τ. όλη η εξουσία στα χέρια του λαού”, κα. οι φοιτητές μοίρασαν κείμενα στους περαστικούς και μέσα στις καφετέρειες και πέταξαν τρικάκια προτού καταλήξουν στην πλατεία Γαρδένιας όπου και κρεμάστηκε το πανό της πορείας.

Το πανό έγραφε:

“Τρομοκρατία είναι Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ. – Κεφάλαιο – Με απεργίες, συγκρούσεις, καταλήψεις θα νικήσουμε – όλοι στην πορεία σήμερα στις 18.30 στα Προπύλαια.”

Το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό μας απειλώντας το πάρον και το μέλλον μας, ενώ το ελληνικό κράτος, επίσημα και με παρρησία, υπέγραψε την υποθήκη. Το επικοινωνιακό περιτύλιγμα για τη δήθεν αναγκαιότητα της προσφυγής και των μέτρων που τα ακολουθούν, καθώς και τα περί «εθνικής συστράτευσης», είναι μονάχα το φτιασίδι για να αποφύγουν τον γενικευμένο κοινωνικό-ταξικό πόλεμο που επέρχεται.

Η έτσι κι αλλιώς ελλιπής θεσμοθέτηση των εργατικών κατακτήσεων τερματίζεται επίσημα και η ασυδοσία των αφεντικών νομιμοποιείται και τυπικά. Άγρια λιτότητα στο λαό, ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών του τόπου, εργασιακός μεσαίωνας και καθεστώς βαριάς καταστολής μας περιμένουν.

Τα προσωπεία έπεσαν! Η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται δεν πλήττει μόνο την εργατική τάξη ή την φτωχή αγροτιά. Πρόκειται για κατα μέτωπο επίθεση σε ολόκληρη την κοινωνία. Ίσως μάλιστα η «μεσαία τάξη», να είναι αυτοί που πρώτοι θα χάσουν τα υποτιθέμενα προνόμιά τους.

Είναι ξεκάθαρο πως οι μόνοι ωφελημένοι θα είναι αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, δηλαδή το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, στο οποίο θα περάσουν όλα τα δημόσια αγαθά και οι υπηρεσίες που θα έπρεπε να ανήκουν σε όλους μας.

Το ξεπούλημα των συνδικάτων και της ηγεσίας του εργατικού κινήματος, που αντί να προετοιμάζει τους εργάτες για την κατάληψη των χώρων παραγωγής και την διεύθυνσή τους από τους ίδιους τους πνευματικούς και χειρώνακτες εργαζόμενους, αναδεικνύοντας την αρχή της αυτοδιεύθυνσης ως μόνη λύση για την περιφρούρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ξεπουλά τα όνειρα μιας ολόκληρης κοινωνίας στο περιθώριο της ζητιανιάς και της συνδιαλλαγής.

Η οικονομική κρίση δεν υπάρχει εξαιτίας μας, εξαιτίας μας όμως υπάρχουν δεκάδες κατειλημμένα εργοστάσια, στην Αργεντινή, στη Γερμανία, στο Μεξικό που δουλεύουν δίχως ιδιοκτήτες και διευθυντές, με μόνη αρχή την αλληλεγγύη και μόνο γνώμονα το συλλογικό καλό. Εξαιτίας μας υπάρχουν επιτροπές γειτονιάς που φέρνουν τους κάτοικους κοντά τον ένα με τον άλλο χωρίς «πολιτικούς» εκπροσώπους και κοινοβουλευτικά ερπετά.

Οι λαοί δεν χρωστούν σε κανέναν. Η ζωή και η ελευθερία μας δεν υποθηκεύονται, δεν ξεπουλιούνται!

Η εξέγερση ξεσπά πάντα σε μία στιγμή, χρέος μας είναι να την μετατρέψουμε σε επανάσταση!



ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ

ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΟΧΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Σε μια καθημερινότητα συμβιβασμού και υποταγής στα συμφέροντα του κράτους και των αφεντικών, τα όνειρα και οι ελπίδες κάθε ανθρώπου που θέλει να ζει ελεύθερος καταστέλλονται από την καθεστηκυία τάξη. «Η εξέγερση ενάντια στην ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ της εξουσίας προκάλεσε τη χλεύη των υποταγμένων, εθελόδουλων, των εξωνημένων κονδυλοφόρων της διανόησης. Κι από πίσω, πάντα τα πρόθυμα μαντρόσκυλα, οι υπηρέτες του κράτους, τα αριστερά δεκανίκια του καπιταλισμού, η καθεστωτική αριστερά. Κι όπως πάντα, η εκδίκηση του κράτους παραδειγματική : όσοι αρνούνται την πατρική αγκαλιά του, όσοι αρνούνται να γίνουν ρουφιάνοι, όσοι επιμένουν στις αρχές της αξιοπρέπειας και της αντίστασης, όλοι αυτοί που επαναστατούν πρέπει να πληρώσουν ακριβά. Πρέπει να βουλώσουν τα στόματα που τους φτύνουν.»

Το βράδυ της 16/04/04 συλλαμβάνεται από ασφαλίτες ο σύντροφος Πολύκαρπος Γεωργιάδης σε κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης, με την κατηγορία απόπειρας εμπρησμού σταθμευμένου οχήματος της εταιρίας «security group4» και για πρόκληση σοβαρών σωματικών βλαβών εις βάρος των μπάτσων. Κατηγορίες τις οποίες ο ίδιος αρνείται. «Τα γεγονότα αυτά δεν συνέβησαν αλλά συνιστούν κατασκευάσματα των διωκτικών αρχών εις βάρος μου, λόγο των πεποιθήσεών μου ως αναρχικού». Στις 24/04 προφυλακίζεται στον κορυδαλλό και η πρώτη αίτηση αποφυλάκισης απορρίπτεται.

Για άλλη μια φορά το κράτος έδειξε το αληθινό του πρόσωπο προβάλλοντας σαν ασπίδα την έμπρακτη πολιτική του ενάντια στη τρομοκρατία, (όπως αυτό την παρουσιάζει) ενόψει ολυμπιάδας. Ενόψει μιας κερδοσκοπικής φιέστας που η φλόγα της «καίει» την ελευθερία μας. Ο κρατικός μηχανισμός προκαλεί την τρομοϋστερία προκειμένου να αποποιηθεί το δικό του τρομοκρατικό χαρακτήρα.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ…

Θα μπορούσαμε να αδιαφορούμε, να συμβιβαστούμε με την υποδούλωση της ύπαρξής μας γυρίζοντας ταυτόχρονα τις πλάτες μας σε κάθε διωκόμενο αγωνιστή. Όμως σε κάθε άνθρωπο που αντιστέκεται με αδιαλλαξία και αξιοπρέπεια στον εξουσιαστικό κόσμο και τα τσιράκια του (χωρίς να βασιζόμαστε σε κριτήρια «ενοχής» ή «αθωότητας» για να δράσουμε ανάλογα), βλέπουμε τον αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση από κάθε μορφή εξουσίας, για την επανάκτηση της κλεμμένης μας ζωής.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΟΜΗΡΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΔΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΔΙΩΞΟΥΝ

Αναρχικοί-ες από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι φιλοσοφικής

Από τις 17/10, 800 έλληνες και ξένοι ξεκίνησαν απεργία πείνας σε 7 φυλακές. Στις πέντε από αυτές (Μαλανδρίνου, Λάρισας, Πάτρας, Κομοτηνής, Ναυπλίου) σταμάτησαν στις 31/10 και συνεχίζουν οι κρατούμενοι στις φυλακές Διαβατών και Τρικάλων. Η απάντηση του κράτους ήταν η αποσιώπηση του θέματος, οι ξυλοδαρμοί και οι μεταγωγές σε άλλες φυλακές. Μία κίνηση αντίστασης ενάντια στις βασανιστικές συνθήκες κράτησής τους, που έρχεται να διαδεχθεί την 7ήμερη αποχή συσσιτίου κατά τη διάρκεια των ολυμπιακών αγώνων, με παράλληλη απεργία πείνας του Β. Τζωρτζάτου (ε.ο. 17Ν) η οποία κράτησε 43 μέρες. Ακολούθησε δεύτερη πολυήμερη αποχή από το συσσίτιο που συνέπεσε χρονικά με την απεργία πείνας των καταδικασμένων για συμμετοχή στην επαναστατική οργάνωση 17Ν (από 18/9 ο Δ. Κουφοντίνας – κάθε βδομάδα ξεκινούσε και άλλος ένας – μέχρι τις 18/10) συν του Χ. Τσιγαρίδα (από 12/10) καταδικασμένου για συμμετοχή στον Ε.Λ.Α. .  Από τους πολιτικούς κρατούμενους του Κορυδαλλού που αγωνίζονται ενάντια στα λευκά κελιά συνεχίζει από τις 16/10 ο Α. Γιωτόπουλος.

Οι φυλακές αποτελούν το ύστατο εργαλείο καταστολής της κοινωνίας, μέσα στις οποίες εφαρμόζεται το βασανιστήριο του εγκλεισμού και της απομόνωσης που αποσκοπούν στην αποκτήνωση του ανθρώπου. Η ύπαρξη τους δικαιολογείται από τους κρατούντες με την προβολή της εγκληματικότητας ως έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους για την κοινωνία. Αυτό βέβαια χωρίς να μιλούν για τη γενεσιουργό αιτία της που είναι το υπάρχον κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Αποτελεί απόδειξη ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού των φυλακών ανήκει στις πιό αδύναμες ομάδες της κοινωνίας. Ο μισός πληθυσμός των κρατουμένων είναι μετανάστες, το 40% είναι καταδικασμένοι για ναρκωτικά, το 70% πρίν φυλακιστούν ήταν άνεργοι ή εργάτες και ένα 5% εκτίει ποινές μικρότερες των 6 μηνών λόγω μη δυνατότητας πληρωμής του ποσού της εγγύησης.

Την ίδια στιγμή αυτοί οι οποίοι καταληστεύουν καθημερινά την ανθρωπότητα (μεγαλέμποροι, βιομήχανοι, εφοπλιστές, πολυεθνικές, κλπ…) παρουσιάζονται ως σημαίνοντα πρόσωπα της κοινωνίας και προστατεύονται από τους εκάστοτε κρατικούς μηχανισμούς. Αυτοί για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους δολοφονούν καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους (πόλεμοι, εργατικά «ατυχήματα») που ανήκουν ως επί το πλείστον στις κοινωνικές κατηγορίες από τις οποίες προέρχονται και οι φυλακισμένοι.

«Στη χώρα λοιπόν που οι ιθύνοντες της θέλουν να καυχιούνται για το πολιτιστικό και ανθρώπινο παρελθόν τους, αυτοί οι ίδιοι σήμερα εκφράζουν μια κτηνωδία διατηρώντας όχι μόνο τις συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων σε επίπεδα μεσαίωνα αλλά επιβάλλοντας ποινές εκδίκησης στους ανθρώπους που δεν είναι μόνο θύματα αλλά και δημιουργήματα αυτής της κοινωνίας».(Χ.Ρούσσος)

Σαν αναρχικοί εναντιωνόμαστε σε κάθε μορφή ομηρίας και εγκλεισμού του ανθρώπου και αγωνιζόμαστε για έναν ελεύθερο κόσμο χωρίς αφεντικά και εκμετάλλευση, χωρίς κράτη, σύνορα και φυλακές…

ΟΥΤΕ ΠΟΙΝΙΚΟΙ ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ

Τα αιτήματα :

– Μείωση της ισόβιας ποινής από τα 16 στα 12 χρόνια και 4 μεροκάματα

– Μεταφορά των αλλοδαπών σε φυλακές της χώρας τους οικειοθελώς

– Απόδοση αναστολής μετά τα 3/7 της ποινής (αντί 3/5)

– Να μη λαμβάνονται υπ’ όψιν τα παραγεγραμμένα πειθαρχικά παραπτώματα στις αιτήσεις άδειας και αναστολής

– Κατάργηση του ειδικού καθεστώτος κράτησης των πολιτικών κρατουμένων (Ε.Ο. 17Ν, Ε.Λ.Α.)

– Διαφορετική μεταχείριση χρηστών – εμπόρων ναρκωτικών

– Δημιουργία κέντρων απεξάρτησης εκτός φυλακής για τους χρήστες

– Απευθείας συνάντηση με αρμόδιους του υπουργείου δικαιοσύνης

Την Πέμπτη 3 Ιουνίου, φοιτητές συγκεντρώνονται στην (πρώην φοιτητική) εστία του πανεπιστημίου Αθηνών επί της Ούλωφ Πάλμε με σκοπό την απομάκρυνση των μπάτσων και των φαντάρων που βρίσκονταν εκεί τον τελευταίο καιρό. Η συγκεκριμένη εστία ανακατασκευάζεται προκειμένου να χρησιμοποιηθεί απο δημοσιοκάφρους κατά τη διάρκεια των ολυμπιακών αγώνων. Αφού ο κόσμος διώχνει τα περιπολικά και καταλαμβάνει την είσοδο του χώρου, διμοιρίες των ΜΑΤ κάνουν την εμφάνισή τους και εισβάλλουν στην πανεπιστημιούπολη απειλώντας με ξύλο και συλλήψεις όσους  παρέμεναν εκεί. Τελικά οι φοιτητές αναγκάζονται να φύγουν μετά απο αρκετή ώρα…

Διασφαλίζοντας τα συμφέροντά τους και επικαλούμενοι διάφορα προσχήματα, οι κυρίαρχοι προωθούν και εντείνουν παγκοσμίως την κρατική καταστολή. Ειδικότερα στον ελλαδικό χώρο, για την επιβολή του κοινωνικού ελέγχου, το κυριότερο άλλοθι που χρησιμοποιείται είναι η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων, δηλαδή, της ολυμπιακής κερδοσκοπίας (μίζες, υπεραξίες, διαφημίσεις), της αποχαύνωσης, των αναβολικών, της περιβαλλοντικής καταστροφής και των δεκάδων δολοφονημένων εργατών. Για την ασφάλεια αυτή λοιπόν, επιστρατεύονται ένστολοι ή μη μπάτσοι, στρατός (ελληνικός ή ΝΑΤΟικός), εθελοντές ρουφιάνοι, “έξυπνες” κάμερες, διενεργούνται επιχειρίσεις “σκούπα”  κατά μεταναστών, άστεγων και τσιγγάνων για “αισθητικούς” λόγους, εντείνονται οι παρακολουθήσεις και το φακέλωμα και εκδίδονται “έκτακτα” νομοθετικά διατάγματα, τα οποία καταργούν ακόμα και την αστική τους νομιμότητα: χαρακτηριστικό παράδειγμα του τελευταίου είναι το σπάσιμο του πανεπιστημιακού ασύλου. Εννοείται ότι όλα αυτά τα μέτρα θα μας μείνουν για “ενθύμιο” και για μετά την ολυμπιάδα.

Το πανεπιστημιακό άσυλο υποτίθεται οτι προασπίζεται την ακαδημαική ελευθερία και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Πρακτικά όμως το άσυλο δεν ισχύει απ’τη στιγμή που καθημερινά ασφαλίτες περιπολούν, μπάτσοι κάνουν εξακριβώσεις στις εισόδους και κάμερες καταγράφουν. Όταν μάλιστα οι πράξεις ξεπερνούν τα όρια, τα οποία η ίδια η εξουσία θέτει, το άσυλο αίρεται. Έτσι κι αλλιώς το πανεπιστήμιο έχει ιεραρχική δομή και σκοπός του είναι η στελέχωση της αγοράς με πειθήνιους εργαζόμενους. Άρα μιλάμε για μια επίφαση ελευθερίας, που εφησυχάζει τους φοιτητές μέσα σε μια μικρή “ασφαλή” γυάλα και συντηρεί τη νεανική επαναστατικότητά” τους,  λειτουργώντας ως βαλβίδα εκτόνωσης.

Άσυλο δεν είναι ούτε τα ντουβάρια ούτε οι νόμοι και δεν μας αφορά η υπεράσπιση μιας θεσμοθετημένης “ελευθερίας”. Η διεκδίκηση της ελευθερίας για μας, είναι η καθημερινή ανατρεπτική παρουσία και δράση, όχι μόνο στα πανεπιστήμια, αλλά παντού. Ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά, στην “τάξη”, στον ατομικισμό και την απάθεια, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση για την κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΝΑ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Αντιεξουσιαστές-στριες απο σχολές

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΡΦΟΣ ΣΑΣ ΒΛΕΠΕΙ…

Με πρόσχημα την «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία, που επισημοποιήθηκε μετά τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου, τα κράτη παγίωσαν ένα καθεστώς γενικευμένης καταστολής, χρησιμοποιώντας σαν φόβητρο έναν υποτιθέμενο εξωτερικό εχθρό για να διασφαλίσουν και να εδραιώσουν την έννομη τάξη στο εσωτερικό τους.

Ο έλεγχος και η επιτήρηση αποτελούν πλέον ένα δεδομένο χαρακτηριστικό των σύγχρονων κοινωνιών, κάτι που φάνηκε ιδιαίτερα στην ελληνική πραγματικότητα με την όξυνση της καταστολής και του ελέγχου κατά τη διάρκεια των ολυμπιακών αγώνων. Ένα πλέγμα παρακολούθησης και επιτήρησης στήθηκε τότε και εξακολουθεί να λειτουργεί, με εκατοντάδες κάμερες στους δρόμους και στους χώρους εργασίας, νεοσύστατα σώματα ασφαλείας, εταιρίες ιδιωτικής ασφάλειας και υπερεξελιγμένα τεχνολογικά μέσα (υποκλοπές συνομιλιών, παρακολούθηση στο internet, δορυφόροι κ.α.)

Γιγαντώνοντας, λοιπόν, τους μηχανισμούς καταστολής και ελέγχου τα κράτη ταυτόχρονα εκσυγχρονίζουν το νομικό τους οπλοστάσιο με σκοπό να νομιμοποιήσουν τις ενέργειές τους, παρακάμπτοντας τις όποιες «απαραβίαστες» διακηρύξεις της αστικής τους δημοκρατίας. Με τον έλεγχο των τηλεπικοινωνιών και με τους τρομονόμους, παρουσιάζονται ως εγγυητές της έννομης τάξης και της ασφάλειας. Στο πλαίσιο αυτού του εκσυγχρονισμού έγκειται και η χρησιμοποίηση του υλικού από τις κάμερες «διαχείρισης κυκλοφορίας»  ως ενοχοποιητικό στοιχείο, καθώς και η χρήση καμερών χειρός από τους μπάτσους για την καταγραφή των διαδηλωτών.

Όλα αυτά στοχεύουν, πέρα από τη διαρκή επιτήρηση των ανθρώπων, στον εθισμό στο καθεστώς διαρκούς  παρακολούθησης, ως απαραίτητο για την ασφαλή επιβίωση της κοινωνίας. Σε αυτό συμβάλλουν και τα ΜΜΕ, τα οποία, συμπορευόμενα με τις κρατικές στοχεύσεις, διαχέουν στην κοινωνία ψευδείς φόβους απέναντι σε κάθε τί «ξένο» ή επιθετικό προς το δόγμα της ασφάλειας.

Οι μεθοδεύσεις αυτές των κυρίαρχων αποσκοπούν στην αφομοίωση της νέας αυτής πραγματικότητας και στην απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης, ώστε να μην υπάρχουν αντιδράσεις, αλλά ακόμα και όταν υπάρχουν να καταστέλλονται άμεσα. Στόχος τους δηλαδή είναι η «πάταξη» κάθε εξεγερτικής δράσης που πηγάζει από την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Η μόνη απάντηση απέναντι σε όλα αυτά, δε μπορεί να είναι η καθολική εναντίωση σε κάθε μορφή καταστολής και ελέγχου. Στο πλαίσιο του συνολικού αγώνα ενάντια στα σχέδια του κράτους εντάσσεται και η καταστροφή εκατοντάδων καμερών ήδη από τον πρώτο καιρό εγκατάστασης και λειτουργίας τους.

…ΒΓΑΛΤΕ ΤΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Παρασκευή 12/3/99 : Ο κοσμήτορας της σχολής κύριος Μικρογιαννάκης εισβάλλει στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι του 8ου, απαιτώντας απο τα παιδιά να αποχωρήσουν απο την αίθουσα , με την πρόφαση οτι την χρειάζεται για να κάνει μάθημα, ενώ διαθέσιμες αίθουσες υπήρχαν αρκετές, και με τρόπο αυταρχικό:

• απαιτεί να παραδοθούν τα κλειδιά του χώρου
• παίρνει τα στοιχεία των παρευρισκομένων (αστ. και φοιτητική ταυτότητα)
• απειλεί οτί αν δεν υπακούσουν στις εντολές του δεν θα πάρουν ποτέ πτυχίο!

Προφανές ήταν ότι δεν έφταιγε η έλλειψη χώρου (9 ολόκληροι όροφοι γεμάτοι άδειες αίθουσες και γραφεία καθηγητών), που ώθησε τον Μικρογιαννάκη να απαιτήσει την παράδοση του στεκιού, αλλά είναι η πρόθεσή του να κλείσει κάθε χώρο έκφρασης των φοιτητών. Δεν θέλει  στη σχολή του να υπάρχουν χώροι πολιτικής -κυρίως- έκφρασης, δεν θέλει να κινείται και να ακούγεται τίποτα άλλο πέρα απο τους δικούς του τραμπουκισμούς!

Όμως, για τις τακτικές του κου Μικρογιαννάκη αυτό δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Τον είδαμε όλο τον προηγούμενο καιρό να στηρίζει τους νόμους 2525, 2640, να τρομοκρατεί για χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές, να απειλεί αυτή τη “μειοψηφία αριστεριστών φοιτητών που περιφέρονται απο σχολή σε σχολή” ότι δεν θα πάρουν ποτέ πτυχία, να αρνείτια να υπογράψει πτυχία σαν “τιμωρία” για τις κοινητοποιήσεις και ακόμα ακόμα, να μην υπολογίζει καν τις αποφάσεις της Συγκλήτου.

Για πόσο καιρό ακόμα θα ανεχόμαστε την απροκάλυπτη,  φασιστική συμπεριφορά και αυθαιρεσία του Διακοσμήτορα και των άλλων καθηγητάδων ;

Να παραιτήσουμε εμείς τον Μικρογιαννάκη και ως καθηγητή, και ως κοσμήτορα, και ως πρόεδρο της σχολής!

Πρωτοβουλία για το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι

Όταν

το σχολείο μετατρέπεται σε εξεταστικό κέντρο-κάτεργο

το πανεπιστήμιο ιδιωτικοποιείται

οι σπουδές κατακερματίζονται

το πτυχίο αποδεσμεύεται από τα εργασιακά δικαιώματα

το μέλλον είναι η ανεργία

ή η «μαύρη εργασία»

τα περιπολικά και οι ασφαλίτες κυκλώνουν τα σχολεία

οι εισαγγελείς καταγγέλλουν τις καταλήψεις

κι οι μπάτσοι συλλαμβάνουν μαθητές

οι Περίανδροι όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι

αλλά και καλούνται να δράσουν

σαν «αγανακτισμένοι γονείς»

ΟΤΑΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΚΗΡΥΣΣΕΙ

ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΛΗ

Τότε

η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ είναι

ΚΑΘΗΚΟΝ, ΑΝΑΓΚΗ κι ΕΛΠΙΔΑ

Καταλήψεις – Διαδηλώσεις μέχρι την οριστική

Ανατροπή των νόμων Αρσένη

πρωτοβουλία για ένα αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στη Φιλοσοφική

Μάρτιος 1996 : η κατάσταση στις φυλακές είναι και πάλι έκρυθμη. Επαναλαμβάνεται το γνωστό σκηνικό των τελευταίων μηνών. Εξέγερση λοιπόν, για άλλη μια φορά: αιτήματα, διαβουλεύσεις, καταστροφές, αιχμάλωτοι, φωτιές, που αποσπούν το ενδιαφέρον των καναλιών και πάλι. «Γιατί;» και «Ως πότε;» θα αναρωτηθεί κανείς.

Κατά βάθος όλοι το ξέρουμε ότι οι συνθήκες της ζωής μας, πυροδοτούν συνεχώς νέες εξεγέρσεις μέσα και έξω από τις φυλακές. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν οι αξίες που προβάλλει το σημερινό κοινωνικο-οικονομικό σύστημα παραμένουν δέσμιες μίας υλιστικής και ατομικιστικής λογικής; Το πλέγμα των αντιθέσεων που δημιουργεί το σύστημα και που τελικά το συντηρούν τόσο όσο το φθείρουν, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να εξομαλυνθεί. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εγκλείστων έχουν διωχθεί λόγω αδικημάτων που διέπραξαν κατά της ατομικής ιδιοκτησίας, παρακινούμενοι από κίνητρα επιβίωσης ή απλά για λόγους υλιστικής υπεροχής έναντι άλλων.

Το αδίκημα λοιπόν δεν είναι κάτι το παγωμένο, αλλά διαμορφώνεται από τους οικονομικούς όρους που τελικά επηρεάζουν και την ηθική της κάθε κοινωνίας. Σε μία αταξική λοιπόν κοινωνία το 80% – 85% των σημερινών φυλακισμένων δεν θα είχε διωχθεί, εφ’ όσον δεν θα υφίσταται ατομική ιδιοκτησία! Γι’ αυτό λοιπόν κάθε φορά τιμωρείται εκείνος που απειλεί το σύστημα, ένα σύστημα που στηρίζεται σε μία νομοθεσία που σκοπό έχει να το προστατεύσει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο νόμος αγγίζει τους πάντες. Αντίθετα έχει αδυναμία στους μικροληστές, ενώ τα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής συχνά παίρνουν συγχωροχάρτι όπως στην περίπτωση της ΠΕΤΡΟΛΑ όπου 1 δις. Αποζημίωση στις οικογένειες των 14 νεκρών έφτασε για να αποκαταστήσει το κύρος της εταιρίας, οι εκπρόσωποι της οποίας αθωώθηκαν… Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει το δικαστήριο να φιλοδωρήσει έναν τοξικομανή – εξαιτίας της αρρώστιάς του – με αρκετά χρόνια φυλάκισης…

Πάντοτε όμως το φιλεύσπλαχνο κράτος έχει τη λύση, ακόμα και για τα πιο δύσκολα προβλήματα. Σ’ αυτή τη φάση το κοινωνικό πρόσωπο της εξουσίας λέγεται «σωφρονισμός». Το σύστημα αυτό υποτίθεται ότι έχει ως στόχο να σωφρονίσει τον παραβάτη και αποτρέψει τον επίδοξο μιμητή του μέσω του παραδειγματισμού. Στα πλαίσια αυτής της λογικής το σωφρονιστικό σύστημα κινείται σε μία κατεύθυνση επιβολής ποινών όπου τελικά παρατηρούνται παράδοξες αντιφάσεις, όπως για παράδειγμα η δυνατότητα εξαγοράς της ποινής και ότι αυτή η δυνατότητα συνεπάγεται. Εδώ λοιπόν ο νόμος θεωρεί αυτόν που έχει να πληρώσει μη επικίνδυνο και τον απελευθερώνει, ενώ αυτόν που αδυνατεί να καταθέσει τον οβολό του τον θεωρεί επικίνδυνο. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο σωφρονισμός περιορίζεται στο ποσό που ο παραβάτης μπορεί να διαθέσει στα ταμεία του κράτους… Και η γελοιότητα δεν σταματά εδώ. Το περίφημο σωφρονιστικό ίδρυμα θέτει και άλλον ένα μεγαλεπήβολο στόχο : να σωφρονίσει και την αντιδραστική και επικίνδυνη για το σύστημα συμπεριφορά του στομαχιού κάθε ανθρώπου που κλέβει γιατί πεινάει…

Αλλά μήπως και όλο το δικαστικό σκηνικό δεν αποτελεί μια κατάφωρη κοινωνική αδικία, ενώ υποτίθεται ότι αποκαθιστά κάποια άλλη; Οι μακροχρόνιες διώξεις και οι ευρείες προφυλακίσεις τί άλλο πετυχαίνουν από το να αναστατώνουν τη ζωή του διωκόμενου και να τον υποβιβάζουν στα μάτια μιας ανθρωποφάγου κοινωνίας; Ουσιαστικά ο άνθρωπος αυτός είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ενώ τυπικά τουλάχιστον, σύμφωνα με βασικές διακηρύξεις της αστικής δικαιοσύνης θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Βέβαια, έστω και αν τελικά αποδειχθεί η αθωότητα του, η κοινωνική και οικονομική του αποκατάσταση παραμένει δύσκολη καθώς φέρει το στίγμα του υπόδικου. Επιπλέον εμπόδια προκαλεί το κίτρινο χαρτί. Γι’ αυτό και ο μύθος της κοινωνικής αποκατάστασης πρέπει να καταρρεύσει. Οι ελάχιστοι που επανεντάσσονται στο σύστημα δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτούς που θα πάρουν τη θέση τους στα κελιά, καθώς οι όροι που γεννούν και θρέφουν την εγκληματικότητα παραμένουν.

Εξάλλου η ανταγωνιστικότητα που παρατηρείται στο κοινωνικό πεδίο καθώς και η προνομιακή μεταχείριση ορισμένων υπάρχουν ως όροι ζωής και μέσα στις φυλακές. Υπάρχουν λοιπόν πτέρυγες για αλλοδαπούς κρατούμενους που ουσιαστικά λειτουργούν ως αποδιοπομπαίος τράγος για μια ελληνική κοινωνία που φαρισαϊκά θεωρεί άμεμπτο τον εαυτό της, ενώ φορτώνει την αύξηση της εγκληματικότητας στους «κακούς» Αλβανούς που άλλοτε βέβαια τους χρησιμοποιεί ως εργάτες με εμφανή κερδοσκοπικά κριτήρια. Άλλοι κρατούμενοι ζουν σε πολυτελή και άλλοι σε άθλια κελιά.

Χωρίς χρονοτριβή βέβαια οι αιμοδιψείς δημοσιογράφοι μετατρέπουν την δυστυχία μίας κοινωνίας σε δυστυχία κάποιων εγκλείστων και προβάλλουν με σκανδαλώδη τρόπο την ανάγκη αποσυμφόρησης των φυλακών ως πανάκεια. Από την άλλη βέβαια οι σημερινοί διαχειριστές της εξουσίας ζητούν νέες φυλακές ενώ παλαιότερα ζητούσαν «σχολεία αντί για κελιά». Τώρα όμως τα χρειάζονται τα κελιά για να θάψουν βαθύτερα τις ενοχές αυτής της κοινωνίας. Όσο όμως οι οικονομικές συνθήκες θα παραμένουν ίδιες οι προσπάθειές τους θα παραμένουν εξ’ ίσου ατελέσφορες. Θα διαψεύδονται καθημερινά από εξεγέρσεις και ανησυχητικούς δείκτες εγκληματικότητας. Η τακτική τους μόνο ένα αποτέλεσμα μπορεί να φέρει : τη ψυχική και σωματική εξαθλίωση των κρατουμένων έστω και αν μένουν σε καλύτερα και πιο ευρύχωρα κελιά. Κανένα κελί δεν έχει ανθρωπιά…

Η μόνη λοιπόν λύση είναι η προσπάθεια για αλλαγή των όρων ζωής. Αυτό το σύστημα της αδικίας, του κοινωνικού αποκλεισμού, της κοινωνίας των πολλών ταχυτήτων, των δύο τρίτων ή όπως αλλιώς θέλουν να το λένε έτσι και αλλιώς δεν ταιριάζει σε κανέναν από εμάς…